De vrije fietser

Ronde van Vlaanderen (retro-editie).

Hoogmis voor wielerliefhebbend Belgie. Bucket-list afvink-evenement voor anderen

Dus Gerhard en ik meedoen aan de retro-ronde van Vlaanderen. Als eerbetoon aan de Vlaamse hoogtijdagen waarbij doorgewinterde boerenzonen op stalen rossen stoempend kasseienheuvels van 20% en meer beklommen. Soms met een toverdrankje. Altijd na een flinke pul Kwaremont en een bord vol stoofvlees.

Op een Flandria

Een Flandria-fiets is een Vlaamse fiets. Net zo Vlaams als patattekes dat zijn, rijstetaart, bloedworst, watergruwel en stoofvlees.

Fietsen op een ander merk was in Vlaanderen heiligschennis. Maar...hij fietste waardeloos. Veel te zwaar, te lomp en te stug. De fabrikant van Flandria maakte daarvoor tractors en grasmaaiers. Vandaar misschien.

Pronken met een Flandria was heel iets anders dan er een wedstrijd mee rijden.

Menig wielrenner uit de oude doos reden op een italiaanse Gios, spoten die oranje en plakten er Flandria stickers op.

Zo bestaat er het verhaal van Freddy Maertens die op Gios reed maar Pol Claeys, de Flandria baas van toen, kwam er op en liet Freddy’s Gios in stukken zagen.

Mijn broer en ik reden deze ronde op een Flandria, net als Jan en Joop

Op 12 juni 2016 dus naar Oudenaarde waar traditiegetrouw alle rondes van Vlaanderen starten.

Vantevoren inschrijven bij de kapelaan, opstellen als een lange colonne tussen de dranghekken en achter de auto van de koersdirecteur blijven totdat het vlaggetje omhooggaat.

Hoe ging het.

Voorbereiding voortreffelijk, rugnummer opgespeld, consumptiebonnetjes bij me, evenals een paar bananen en wat energierepen. Niet echt nodig, want we reden niet erg hard. Niemand trouwens. Veel te gezellig en veel teveel afleiding van toeschouwers langs de kant waarbij het me opviel dat de knappe vrouwen niet echt in de rij stonden om me te zoenen. Waren teveel Flandria's schat ik. Want met een Flandria in België tijdens een koersrit ben je een prooi voor vrouwelijke supporters - is me verteld.

Ben ook nog gevallen. Op de Kwaremont nota bene! Aan het begin ervan. De achterwiel van mijn fiets blokkeerde. Band kwam steeds meer klem te zitten aan de velgrem. Hoe steviger ik trapte, des te vaster dat wiel kwam te zitten. Tot ik kantelde. Werd ik ter plekke verzorgd en werd netjes door een wegstuart met een auto terug naar het peloton gebracht. Wel achteraan natuurlijk.

Na de oude Kwaremont kwamen nog de Paterberg, de Molenberg, de Berendries, de Kanarieberg en de Taaienberg.

Was best zwaar. De foto's hier kloppen niet helemaal. Te heroïsch. Voor de bühne. Voor thuis en collega's op kantoor. In het echt was het anders. In werkelijkheid werd er vreselijk afgezien. Bijna geen heuvel werd er regulair op-gefietst. Er werd geduwd, getrokken, aan deuren van volgwagens gehangen, op sleeptouw genomen door sterkere renners. Er zaten motortjes in het Cranckstellen, gevoed door accu's uit zadeltasjes. Heb ik allemaal gezien. Sommigen liepen de steilste heuvels op. Anderen kropen. Een enkeling huilend. Er werden bochten afgesneden, gelift, er werden taxi's gebeld, allemaal stiekem. Daar mocht ik geen foto's van maken. Te pijnlijk. Te gevaarlijk ook voor mij. Je kon er zomaar voor in elkaar geslagen worden. En aan de finish was het weer halleluja. Wat waren we goed. Er werd om halzen gevlogen, high five's gegeven, gezoend en dat alles uitgebreid gefilmd.

Maar, - het moet gezegd; Gerhard en ik hebben hem uitgereden. Alle Heuvels genomen, lachend elkaar op percentage-aanduidingen op borden gewezen, en een behoorlijke tijd neergezet.

En na afloop was het feest. Als helden werden we binnengehaald. En terecht! Het bier vloeide rijk en de lekkere hapjes gingen gretig van tafel. We kregen een medaille en er werden foto's gemaakt voor thuis om in te lijsten.

Kortom; een avontuur om nooit meer te vergeten. En zodra het weer mogelijk is doen we weer mee!